De geschiedenis van de Perfectionist in mij

Als jongste dochter in een boerengezin heb ik een Perfectionist ontwikkeld. Waar is die perfectionist ontstaan? Door zelfonderzoek en systemische coaching ben ik tot het inzicht gekomen dat door mijn vader, mijn opa en de verdere mannenlijn daarvoor veel waarde gehecht werd aan stamhouders. Mijn vader noemde het altijd “het sterke geslacht”. Voor het voortbestaan van een boerenbedrijf waren stamhouders van waarde. Tja en dochters, die waren voor je oude dag voorziening. Daar had je verder weinig aan. Op de lagere school is de Perfectionist in mij tot leven gekomen vanuit de verwachting dat ik altijd een 10 diende te scoren voor de psalm op mijn rapport. Ik kreeg waardering voor mijn ijver op school. Leren leek mij een stuk makkelijker af te gaan dan mijn broers. En als ik op het bedrijf dan toch minder van waarde was, dan moest ik maar iets doen met die hersens van me. Mijn opa, die naast ons woonde en een grote invloed had op ons het reilen en zeilen binnen ons gezin, zei: ‘zorg maar dat je minister wordt in Den Haag, dan kun je het leven voor je vader wat makkelijker maken.’ Als gevolg hiervan legde ik de lat erg hoog voor mezelf en kreeg angst om te falen, omdat ik mijn ouders én opa niet teleur wilde stellen. Als ik een fout maakte had ik het gevoel gefaald te hebben. Ik was nooit tevreden over mezelf en mijn prestaties. Mijn cijfers moesten altijd hoger en mijn prestaties konden altijd beter. Ik was nooit goed genoeg.